W podmiejskiej wiosce Siedliska, na przełomie XV i XVI wieku został wybudowany przez zakon bożogrobców murowany kościółek pod wezwaniem św. Krzyża. W XVII stuleciu dobudowano do niego drewnianą dzwonnicę, którą w latach siedemdziesiątych XX wieku wzmocniono wysokim podmurowaniem. Podczas remontu zmieniono pokrycie głównego dachu z gontów na blachę.

Główne wejście do kościoła znajduje się w zachodniej części podmurowania wieży, której wnętrze stanowi kruchtę wejściową. Z kruchty wchodzimy do wnętrzna kościoła przez ostrołukowy kamienny portal. Wnętrze kościoła posiada barokowe wyposażenie, w skład którego wchodzi główny ołtarz, dwa ołtarze boczne i zainstalowana przy północnej ścianie rzeźbiona ambona. Od południa w bocznej ścianie jest dodatkowe wejście prowadzące przez gotycki portal z ciosów kamiennych. W ścianie północnej, w prezbiterium znajdują się drzwi do dobudowanych w latach siedemdziesiątych XX w. zakrystii. Ołtarz główny stanowi piękny rzeźbiony krucyfiks umieszczony na czerwonym ekranie otoczonym barokową ramą. Drewniana konstrukcja ołtarza zaopatrzona jest w dwa podwyższenia na których stoją postacie św. Piotra i Pawła. W dolnej części nastawy ołtarzowej po obu stronach mensy znajdują się malowane na deskach obrazy z przedstawieniem św. Marii Magdaleny oraz św. Piotra. Lewy boczny ołtarz jest wykonany z drwna. Dwie boczne kolumny niegdyś marmoryzowane obecnie pokryte są farbą imitującą złoto. Centralnie umieszczony obraz Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa namalowany przez nieznanego malarza, oprawiony jest w barokową, półkoliście zakończoną ramę. Na ścianie południowej ustawiony jest ołtarz w identycznej dekoracji, z obrazem przestawiającym Matkę Bożą Niepokalanie Poczętą. Obydwa boczne ołtarze posiadają po cztery drewniane podstawy, na których umieszczone były drewniane figury świętych (zostały skradzione). Drewniana ambona z prowadzącymi do niej schodkami umieszczona została na północnej ścianie kościoła. Drewniany sufit nawy malowany jest w herby dostojników kościoła. Na ścianie południowej obok wejścia znajduje się tablica epitafijna dobrodziejki kościoła Anny z Wejssów Godefroy zmarłej 1 września 1845 r.

Przywracany zostaje również powoli stary zwyczaj bożogrobców odprawiania procesji do tego miejsca. Niedaleko od kościoła na łąkach znajduje się źródło uważane za cudowne. Przemywanie w nim w okresie wiosennym oczu ma poprawiać wzrok, a dawne opowieści mówią o przypadkach cudownego przywrócenia wzroku osobom niewidomym po fakcie przemycia w nim oczu.

Miejscowa legenda mówi o biednej dziewczynie, która niosła w wiadrach wodę z cudownego źródełka znajdującego się na łąkach. W pewnym momencie pękło wysłużone koromysło, wiadra się przewróciły i woda wylała się na ziemię. Rozpływająca się woda utworzyła kałużę w kształcie podwójnego krzyża takiego samego jak herb bożogrobców. Ponieważ był to mroźny poranek woda zamarzła. Pobożna dziewczyna zawiadomiła o tym fakcie zakonników z Miechowa, a oni uważając ten fakt za znak Boży wybudowali na miejscu zdarzenia kościół.

Źródło: Włodzimierz Barczyński "Małopolski Szlak Bożogrobców"